Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν συμβιβαστεί με το “λίγο”. Που έρχεται η ευτυχία στη ζωή τους κι αυτοί αντί να τη ρουφήξουν αχόρταγα τη βάζουν στο ζύγι. Και δεν βλέπουν πόσο υπερέχει έναντι των άλλων. Και κρατάνε τη μεριά της ζυγαριάς που έχει τα λίγα. Γιατί νιώθουν οι ίδιοι λίγοι για να την κρατήσουν, νιώθουν πως δεν τους αξίζει η ευτυχία. Και την αφήνουν να φύγει κοιτώντας τη ασάλευτοι και με μια ψευδαίσθηση ότι “κάνουν το καλύτερο γι’ αυτούς”. Νομίζοντας πως θα ξαναέχουν την ευκαιρία αργότερα. Όμως η αληθινή ευτυχία έρχεται μια φορά στη ζωή. Και πρέπει να είσαι έτοιμος να την κρατήσεις. Να είσαι έτοιμος να δώσεις από το μέσα σου για να την ευχαριστήσεις. Να νιώσεις ευγνωμοσύνη και να της ανοίξεις την πόρτα να περάσει στη ζωή σου και να την αλλάξει, να τη γεμίσει χαρά. Να απολαύσεις ένα-ένα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και να τα πολλαπλασιάσεις στο μέγιστο ομορφαίνοντας κάθε στιγμή.

Είμαστε γεννημένοι να αγαπάμε. Κάποιοι, όμως, μεγαλώνοντας αφήνουν αυτή τη έμφυτη ικανότητα να πέσει σε χειμερία νάρκη και αναλώνονται στην όλο και περισσότερη συγκέντρωση εφήμερων απολαύσεων. Γιατί στην “τεμπέλικη” καρδιά τους φαίνεται πιο εύκολο αυτό. Τα συναισθήματα έχουν τον τρόπο να “σκαλίζουν” την επιφάνεια της καρδιάς, τρίβουν τους πάγους που την έχουν τυλίξει, τη σκουριά που έχει πιάσει στα τοιχώματά της από τα πολλά χρόνια αδράνειας. Κι αυτό καμιά φορά μπορεί να πονάει λίγο, η τριβή αυτή μπορεί να τη ματώσει. Αλλά είναι ελάχιστος αυτός ο πόνος και κυρίως είναι λυτρωτικός. Γιατί την απελευθερώνει…

Όμως ο εγωιστής άνθρωπος δεν μπορεί να το καταλάβει. Χρόνια τώρα είχε πάψει να αισθάνεται και είχε βολευτεί με τα λίγα κι επιφανειακά και του κακοφαίνεται που ξαφνικά κάτι γίνεται μέσα του και του τραντάζει το “είναι”. Η αγάπη ταράζει τις ισορροπίες που νόμιζε πως είχε και τον τρομάζει. Μόλις “ενοχλήσει” λίγο την ήσυχη ζωή του, οπισθοχωρεί πιστεύοντας πως δεν υπάρχει λόγος να ξεβολευτεί. Κι αντί να ανοίξει την αγκαλιά του και να τη σφίξει δυνατά, θολώνει το μυαλό του και τη διώχνει μακριά. Γιατί φοβάται… Είχε μάθει να διαφεντεύει τον εαυτό του και αγχώνεται ότι κάποιος άλλος μπορεί να πάρει τον έλεγχο. Νομίζει ότι “βρήκε το μπελά του”, ότι κάποιος προσπαθεί να του κλέψει την ησυχία του, την ελευθερία του, την ανεξαρτησία του… Πόσο λάθος… Η αγάπη είναι αυτή που απελευθερώνει. Χάνεις τον εαυτό σου για λίγο μεθώντας από το κρασί του έρωτα και αμέσως τον ξαναβρίσκεις στην καλύτερη εκδοχή του. Δεν χάνεις την ανεξαρτησία σου, απλώς κάνεις λίγο χώρο δίπλα της για να χωρέσει και η ανεξαρτησία του άλλου. Και να πιαστούν χέρι-χέρι και να προχωρήσουν μαζί.

Ναι, θέλει κάποιες θυσίες η αγάπη. Και ο “λίγος” άνθρωπος δεν μπορεί να τις κάνει γιατί ο ατομισμός του δεν μπορεί να το δεχτεί. Δεν καταλαβαίνει πως θα το κάνει για τον εαυτό του κυρίως και όχι για τον άλλον, ότι η δική του ζωή έχει ανάγκη αυτό το δώρο. Αλλά αντί γι’ αυτό, μένει στα συνηθισμένα γιατί του φαίνεται πιο ανώδυνο. Έτσι, περιφρονεί την ευκαιρία για αληθινή ευτυχία γιατί νομίζει πως θα του κοστίσει… ενώ στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν του ζητάει κάποιο τίμημα, αντίθετα σκοπεύει να του δώσει αφειδώς τα πάντα. Αρκεί να μη φοβηθεί να τα πάρει… Μόνο αν ρισκάρει τα λίγα μπορεί να κερδίσει τα πολλά και αληθινά που θέλει να του δώσει η αγάπη.

Η αγάπη, μας αποκαλύπτει τον εαυτό μας. Και δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτή την αποκάλυψη. Περιμένει μόνο μια απόφασή μας. Κι ένας ολόκληρος κόσμος θα γίνει δικός μας. Κι αν το σκεφτείς, είναι τόσο απλό… ο φόβος το κάνει να φαντάζει περίπλοκο. Γιατί η αγάπη δημιουργεί το “εμείς” χωρίς να καταστρέφει το “εγώ”. Αρκεί να της το επιτρέψουμε.

Διάβασε ΕΔΩ: Στους αποχαιρετισμούς κρύβονται οι πιο εύγλωττες σιωπές