Είναι στιγμές που τα λόγια μοιάζουν άηχα, βουβά, αθόρυβα, μπροστά στον κρότο που κάνουν κάτι βαθιές σιωπές… Σε κάποιες φάσεις δεν χωράνε λόγια. Είναι πολύ στενές οι λέξεις, αδύναμες να σηκώσουν το βάρος της σημασίας τους. Τα μάτια παίρνουν το ρόλο της γλώσσας και είναι πιο γλαφυρά πολλές φορές.

Έτσι και στους αποχαιρετισμούς. Εκεί κρύβονται οι πιο εύγλωττες σιωπές. Υπόκωφες μα τόσο κραυγαλέες. Κρυμμένες καλά πίσω από ζωγραφισμένα χαμόγελα που θέλουν να καλύψουν εντέχνως όσα προδίδουν  απροκάλυπτα τα μάτια. Γιατί το στόμα έχει την ικανότητα να ξεγελάσει, το βλέμμα ποτέ. Δεν μπορείς να του επιβληθείς, όσο κι αν προσπαθήσεις, τα μάτια ξεγυμνώνουν την ψυχή σου. Αρκεί ο άλλος να κοιτάξει μέσα σ’ αυτά. Όχι απλώς να “ρίξει ένα βλέφαρο”, αλλά να θέλει να δει. Αν κοιτάξει μέσα τους, έχει ρίξει δίχτυα και σε λίγα λεπτά έχει βρει θησαυρούς κρυμμένους στους βυθούς τους. Αρκεί να θέλει να τους βρει. Να τον ενδιαφέρει να ανακαλύψει τί κρύβεται στα νερά τους. Αν είναι έτσι, λοιπόν, θα καταλάβει.

Καθώς στέκεστε απέναντι με τα χέρια τυλιγμένα, χαμογελώντας, ψελλίζοντας κάτι που μοιάζει με “δεν πειράζει, όλα εντάξει” για να αποφορτιστεί η ένταση της στιγμής, τα βλέμματα ενώνονται και η τριβή τους δημιουργεί σπίθες. Μα ίσως ο φόβος δεν σ’αφήνει να τις δεις. Αναρωτιέσαι αν κι ο άλλος αισθάνεται το ίδιο… Κι αν πραγματικά εννοεί πως δεν πειράζει; Μήπως όλα “είναι εντάξει”; Και θέλεις να ακούσεις, αποζητάς τα λόγια, το μυαλό σου θέλει τους γνωστούς φθόγγους στη σειρά για να ηρεμήσει… Αντί γι’αυτό, σιωπή. Δεν σου αρκεί… Κι όμως, αν την αφουγκραστείς ίσως σου ψιθυρίσει σκοπούς με τρόπο που καμία αλφάβητος δεν μπορεί να εκφράσει. Άσε ελεύθερη την ψυχή σου και άκου τις σιωπές…

Και τις δικές σου. Και του άλλου. Μην πνίγεις τις δικές σου, μην αποκρούεις του άλλου. Μη σκέφτεσαι, μόνο άσε τους αισθητήρες σου να συγχρονιστούν με τους κραδασμούς που δημιουργούν τα μάτια και οι ψυχές σας. Αν πραγματικά υπάρχει κάτι να ειπωθεί, αυτός είναι ο πιο ξεκάθαρος τρόπος να ακουστεί. Κι ας μη μεταφραστεί σε συλλαβές. Θα υπάρχει. Θα πάλλεται ανάμεσά σας ολοζώντανο και θα τρυπώσει μέσα σας. Σαν μια μελωδία που τριγυρνάει μέσα στο μυαλό σου όλη μέρα αλλά δεν συνειδητοποίησες πότε την άκουσες. Έτσι κι αυτό που θέλει να ειπωθεί, θα εισχωρήσει αυτόματα -ξέρει πως- και θα βρει τον τρόπο να αποκτήσει τη θέση του μέσα σου.

Κι έρχεται η στιγμή που τα χέρια πρέπει να ξετυλιχτούν… Είναι απλώς μια κίνηση που κρατάει ένα δευτερόλεπτο, όμως είναι τόσο επώδυνη… Και τα κορμιά γίνονται πάλι δύο και είχαν ενωθεί τόσο καλά σε ένα. Και θέλεις να φωνάξεις “μη φύγεις, δε θέλω να φύγεις” αλλά αντί γι’αυτό λες “καλά να περνάς, θα τα λέμε”. Κι όσο τα χείλη πλαταίνουν επιβεβλημένα, τόσο τα μάτια θολώνουν κρυφά. Και τα χέρια σου αποζητούν τα ταίρια τους…τα οποία πρέπει να αποχαιρετήσουν ποιός ξέρει για πόσο. Και ο χρόνος μετράει αντίστροφα και βλέπεις τη φιγούρα να απομακρύνεται.

Ώσπου δεν διακρίνετε πια ο ένας το χαμόγελο του άλλου. Και τώρα μπορείτε επιτέλους να απελευθερώσετε τα χείλη από το βασανιστικό μαρτύριο του επιβεβλημένου χαμόγελου… Και μένεις εκεί να διαχειριστείς μόνος σου το βάρος που νιώθεις. Σε μια σιωπή που τώρα δεν έχει ακροατή. Και παίρνεις το δρόμο του γυρισμού βυθισμένος σε εκατοντάδες σκέψεις που αν και αθόρυβες αντιλαλούν δυνατά στο μυαλό σου. Και για να καταλαγιάσουν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανατρέξεις νοητά σε αυτά τα μάτια που σε κοιτούσαν πριν και να θυμηθείς τί σου είπαν εκεί, όταν ήσασταν ένα και σε κοιτούσαν σιωπηλά. Και το χαμόγελο που θα σχηματιστεί τώρα θα είναι αληθινό. Γιατί ξέρεις ότι είστε εκεί, ο ένας για τον άλλο, περιμένοντας τη στιγμή που τα δάχτυλα θα μπλεχτούν ξανά και τα βλέμματα θα μιλήσουν δυνατά διαπερνώντας τη σιωπή…

Διάβασε ΕΔΩ: Στον έρωτα να ζεις το πολύ, μη συμβιβάζεσαι με το λίγο