Η επιμονή σου…

Μια μικρή λέξη που κρύβει τόσα πολλά μέσα της. Δύναμη, αλήθεια, δόσιμο, πάθος, πείσμα, ανιδιοτέλεια, αφοσίωση, υπομονή και όλα αυτά μαζί, αγάπη. Γιατί τί άλλο μπορεί να ονομαστεί αγάπη εκτός από την επιμονή που περικλείει όλα τα παραπάνω;

Μπορεί ο έρωτας να κάνει τα πάντα να φαίνονται ομορφότερα, όμως δεν είναι όλα ροζ στις σχέσεις. Η καθημερινότητα ισοδυναμεί με κοινές εμπειρίες, ένωση του ζευγαριού, απόκτηση των δικών τους κωδίκων επικοινωνίας, όμορφες βραδιές αγκαλιά στον καναπέ για χαλάρωση μετά από μια κουραστική μέρα. Όμως ισοδυναμεί και με ρουτίνα -έστω και μικρή, με γκρίνια, διαφωνίες, ευθύνες, προβληματισμούς. Και αυτό συμβαίνει σε όλους όσο ερωτευμένοι κι αν είναι. Και εκεί είναι που έρχεται η επιμονή και «ξεσκεπάζει» την αλήθεια και δείχνει αν πραγματικά υπάρχει αγάπη. Εκεί που τα «ζιζάνια» αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους, εκεί αναλαμβάνει η Επιμονή να τα καθαρίσει, πριν φουντώσουν και γίνουν πια δάσος του Αμαζονίου (πριν τις πυρκαγιές). Αλλά η Επιμονή είναι ένας κηπουρός που μόνο η Αγάπη μπορεί να τον προσλάβει. Κανείς άλλος δεν μπορεί να της αναθέσει τη σκληρή δουλειά της εκκαθάρισης της σχέσης. Αλλιώς, αναλαμβάνει ο Εγωισμός που ως γνήσιος… τεμπέλης δεν πρόκειται να κάνει καμία δουλειά για τη σχέση -το αντίθετο μάλλον!

Για σκέψου, λοιπόν, εσύ σε ποιά κατηγορία ανήκεις; Εκείνου/ης που παλεύει για τη σχέση του ή που τα παρατάει στην πρώτη δυσκολία; Διότι όποιος αγαπάει καταλαβαίνει ότι δεν είναι όλα ρόδινα, ότι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, με άλλα βιώματα και αντίθετες πολλές φορές πεποιθήσεις και ξέρει ότι η λύση δεν είναι η παραίτηση αλλά ο αγώνας για να υπάρξει κοινή λύση. Αν δεν σκέφτεσαι έτσι, απλώς δεν αγαπάς. Ή μάλλον λάθος, αγαπάς. Αλλά τον εαυτό σου, όχι τον άλλο άνθρωπο. Όσες υποσχέσεις κι αν είχες δώσει, επιλέγεις να φύγεις γιατί είναι πιο απλό να ζεις στο βόλεμά σου και να διαχειρίζεσαι μόνο τον εαυτό σου. Θέλει δύναμη για να παλέψεις, ενώ είναι πολύ εύκολο να τα διαλύσεις όλα.

«Αν είναι κάτι που μού είπε να διαλέξω, ούτε τα λόγια σου είναι ούτε η ομορφιά, αυτή η υπέροχη, τρελή επιμονή σου, πως είναι κρίμα εμείς να ζούμε χωριστά». Αυτή είναι η πεμπτουσία της αγάπης. Δεν διαλέγεις τον άλλο για τα εξωγενή χαρακτηριστικά, αλλά γι’ αυτή την τρελή επιμονή να διαλέγετε ο ένας τον άλλο, no matter what. Κόντρα σε όλα, στις αντιθέσεις, στις υποψίες, στην ανασφάλεια, στα ελαττώματα. Δεν στέκεσαι στα αρνητικά, δεν τα διογκώνεις, δεν τα θεωρείς ανυπέρβλητα εμπόδια. Η παρουσία του άλλου στη ζωή σου είναι μονόδρομος, αν για κάτι είσαι σίγουρος είναι ότι αυτόν/ή θέλεις στο πλευρό σου, όλα τα άλλα ξέρεις ότι θα τα υπερνικήσετε μαζί.

«Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς». Δεν κουράζεται αυτός που αγαπάει. Την ίδια στιγμή που νιώθει στους ώμους βάρος, το ξεφορτώνεται την ίδια στιγμή με τη σκέψη του ανθρώπου που με ένα χαμόγελο του φωτίζει τη ζωή. Αυτός ο άνθρωπος αξίζει να είναι στο πλευρό σου, που δεν δειλιάζει μπροστά στις δυσκολίες, δεν διανοείται καν το τέλος, αντίθετα ψάχνει τρόπους που θα σας φέρουν πάλι στην αρχή. Προσπαθεί να διατηρήσει τη φλόγα αναμμένη, όσο γίνεται, όπως στην αρχή της σχέσης. Δεν σε συνηθίζει, δεν σε βαριέται, δεν του φαίνεσαι ξαφνικά μπελάς. Είσαι ο σύμμαχός του, είστε στο ίδιο στρατόπεδο, δεν είσαι ο εχθρός που καταστρώνει σχέδια για να κερδίσει. Το μόνο που θέλει να κερδίσει είναι η καρδιά σου και να συνεχίζει να το κάνει όσα χρόνια κι αν περνάνε. Γιατί πάντα ο σκοπός είναι να «ζητάς τον άλλο», να τον θέλεις δίπλα σου ακόμα κι αν θα σου «γκρινιάξει», αν θα σου «φορτώσει» την ένταση μιας δύσκολης μέρας του, γιατί ξέρεις ότι το κάνει επειδή σε νιώθει τον πιο δικό του άνθρωπο. Γιατί εκεί αποφορτιζόμαστε, σε αυτόν που αισθανόμαστε ότι θα μας καταλάβει, όπως κι αν αντιδράμε.

Φυσικά κανείς δεν είναι τέλειος. Και υπομονή δεν σημαίνει ότι μπορείς να ανεχτείς τα πάντα. Αλλά η διαφορά έγκειται στο πώς αντιμετωπίζεις αυτό που δεν σου αρέσει. Αν αγαπάς τον άλλο, θα συζητήσεις, θα εξαντλήσεις τα περιθώρια, θα επιμείνεις μέχρι να βρείτε μια ειρηνική λύση. Ακόμα κι αν τα θέματα που αντιμετωπίζετε σου φαίνονται βουνό, επιλέγεις την επίλυση κι όχι τη διάλυση. Δεν το βλέπεις καν ως option, η επιλογή είναι το μαζί. Από εκεί και πέρα εξετάζετε το «πώς» θα είστε καλά μαζί. Γιατί ξέρετε καλά πως αυτά που σας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που σας χωρίζουν. Και όσοι τσακωμοί κι αν προηγηθούν ξέρετε ότι στο τέλος της μέρας θα κάτσετε αγκαλιά, σιγοτραγουδώντας ο ένας στον άλλο «Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου,
Αχ, να ‘ξερες τί δύναμη μου δίνει η δύναμή σου…Η επιμονή σου…»

Δες εδώ: Μήπως έχεις το σύνδρομο του θύματος;