Όταν όλοι οι άλλοι φταίνε και συνωμοτούν εναντίον σου.

“Κάποιες φορές, κάποιες βραδιές, μα τί τα θες… Είναι στιγμές που όλη η γη δε σε χωράει…”λέει ένα γνωστό τραγούδι. Μήπως αισθάνεσαι κι εσύ συχνά έτσι; Μήπως “κάποιες φορές, κάποιες βραδιές, μα τί τα θες, είναι στιγμές που βασανίζεσαι εσύ;” Που όλοι συνωμοτούν εναντίον σου και θέλουν το κακό σου, ενώ εσύ τα κάνεις όλα σωστά;

Αν πέτυχα φλέβα και διαβάζοντας αυτές τις γραμμές αναφωνείς δυνατά: “Ναι! Πραγματικά για μένα λες, στο μυαλό μου είσαι!”, ίσως θα έπρεπε να κάτσεις λίγο και να σκεφτείς -και να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο.-

Όταν όλα γύρω σου σε πνίγουν, πάρε βαθιά ανάσα και αναρωτήσου μήπως όλα αυτά είναι προϊόν υπερβολικής σκέψης μέσα στο μυαλό σου. Κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται στο να τους συμπονούν, να τους λυπούνται. Αλλά και το πιο σημαντικό, τους αρέσει να νιώθουν ότι αδικούνται γιατί με αυτό τον τρόπο αισθάνονται ότι εκείνοι φαίνονται καλύτεροι στα μάτια των άλλων. Ότι αυτοί είναι οι τέλειοι και όλοι οι άλλοι, οι έχοντες ποταπά αισθήματα, δεν εκτιμούν το μεγαλείο τους και στρέφονται εναντίον τους, είναι αχάριστοι, κοιτούν την πάρτη τους και τους εκμεταλλεύονται, θέλουν μόνο να παίρνουν από αυτούς.

Ναι, υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι τύποι, που μπορεί να έχουν βρει την ευτυχία και να την κλωτσάνε επειδή τους ξεβολεύει από τη θέση του θύματος που βρίσκονταν τόσα χρόνια. Είναι πιο εύκολο να κλαίγονται και να δηλώνουν άτυχοι για μια ακόμη φορά και να κλείνονται στη μοναξιά τους, παρά να παλεύουν να κρατήσουν την ευτυχία. Ξάφνου η ευτυχία τους φαίνεται ανούσια βεγγέρα, η δέσμευση τιμωρία, η αγάπη βραχνάς. Γιατί αν παραδεχτούν ότι τα έχουν όλα αυτά και είναι καλά, πώς θα βρουν την ευκαιρία να θυματοποιηθούν για μια ακόμη φορά, πώς αλλιώς θα κλειστούν στο μπουντρούμι τους να γλείψουν μόνοι τους τις πληγές που τους δημιούργησαν; Έτσι, λοιπόν, ψάχνουν να βρουν αυτό το κάτι που μπορεί να πηγαίνει λίγο στραβά, για να το μεγεθύνουν, να το ξεχειλώσουν, να το τραβήξουν από τα μαλλιά και από εκεί που το πρόβλημα κάλυπτε το 5% της σχέσης ή της ζωής τους γενικότερα, το κάνουν με τη φαντασία τους πλημμύρα που καλύπτει πια το 95% στο κεφάλι τους. Έτσι μπορούν με περισσό θράσος, πιστεύοντας ακράδαντα ότι έχουν δίκιο, να κατηγορήσουν τους άλλους για όλα όσα τους συμβαίνουν.

Μπορεί να πιαστούν από το οτιδήποτε, από πράγματα που για καιρό έδειχναν ότι δεν τους ενοχλούσαν, από μικροπράγματα που όλα τα ζευγάρια ή γενικά οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν, και να τα διογκώσουν, πιστεύοντας ότι μόνο σε αυτούς συμβαίνουν και ότι όλοι οι άλλοι ζουν σε ροζ συννεφάκι, ανέμελα χωρίς εντάσεις, προβλήματα και τσακωμούς. Δεν καταλαβαίνουν -δεν θέλουν να καταλάβουν- ότι η πραγματική ευτυχία δεν είναι σαπουνόπερα ούτε φωτορομάντζο, μέσα στην καθημερινότητα και θα τσακωθείς και θα ανταλλάξεις μια κουβέντα παραπάνω και θα επισημάνεις στον άλλο ότι κάπου είναι λάθος και μπορεί να προκύψουν προστριβές. Στα μάτια τους, κάθε κουβέντα που τους λες είναι ευθεία προσβολή, σημαίνει πως δεν τους εκτιμάς, ίσως και ότι τους μισείς ή οργανώνεις πόλεμο εναντίον τους. Και φυσικά, αφού εκείνοι είναι τα θύματα, δεν μπορούν ποτέ να καταλάβουν ότι ίσως εκείνοι είναι λάθος και έτσι πιστεύουν ότι πρέπει να αναπτύξουν άμυνες, ώστε να επιτεθούν αυτοί στους δήθεν εχθρούς, καταστρέφοντας και τη δική τους ευτυχία και την ηρεμία των άλλων.

Οι άλλοι δεν άλλαξαν, είναι οι ίδιοι. Τα «θύματα» άλλαξαν οπτική και συμπεριφορά. Αλλά αν τα ρωτήσεις, θα σου πουν ότι εκείνοι παρέμειναν ίδιοι και οι άλλοι ξαφνικά έγιναν κακοί. Και αυτούς τους καημένους τους χτύπησε για μια ακόμη φορά η αδικία.

Αν λοιπόν είσαι έτσι, στρέψε τον προβολέα μέσα σου. Σταμάτα να θυματοποιείσαι, να κλαίγεσαι αγκαλιά με τον σκύλο σου -γιατί μόνο αυτός μπορεί να σου λέει ναι σε όλα όπως επιθυμείς- ή να τρέχεις σε οικογένεια και φίλους σιχτιρίζοντας την τύχη σου και κατηγορώντας όσους δήθεν σε αδίκησαν και προσπάθησε να αναλογιστείς ποιά ήταν η δική σου συμπεριφορά. Ποιά λάθη έχεις κάνει εσύ. Αν για παράδειγμα ήσουν σωστός/ή απέναντι στο ταίρι σου, αν το στήριξες στα δύσκολα ή αν το έβαλες στα πόδια σαν φοβισμένο παιδάκι. Κατηγορώντας φυσικά εκείνον/η για όλα τα δεινά που σας βρήκαν.

Δεν ξέρω αν σε βοήθησαν καθόλου αυτές οι γραμμές. Γιατί αν έχεις “το σύνδρομο του θύματος” είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχτείς ή έστω να το αναγνωρίσεις. Ίσως διαβάζεις αυτό το κείμενο και λες: “Tί συμβαίνει στον κόσμο! Ευτυχώς εγώ τα έχω καλά με τον εαυτό μου” και με το που το τελειώνεις, σηκώνεις το τηλέφωνο να πάρεις τον κολλητό σου να του περιγράψεις για μια ακόμα φορά το γολγοθά που ζεις στον άδικο τούτο κόσμο… Όπως και να’χει, είναι τροφή για σκέψη και αν αγγίξει έστω και μερικούς ανθρώπους, καλό είναι.