Σήμερα είναι η Κυριακή της Τυρινής ή αλλιώς Κυριακή της Συγχώρεσης. Σήμερα οι Ορθόδοξοι ζητούν και δίνουν συγχώρεση για να μπουν στη Μεγάλη Σαρακοστή με καθαρή ψυχή και συνείδηση, καθώς και να γιορτάσουν το Πάσχα, την ημέρα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, με καθαρή καρδιά. Αυτή τη μέρα, οι πιστοί ζητούν συγχώρεση από συγγενείς και φίλους. Σύμφωνα με τους ιερείς, ανοίγουμε την καρδιά μας στον Θεό και κάνουμε χώρο για τον συνάνθρωπο, με σχέση αλληλοπεριχώρησης όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Κυριακή της συγχώρεσης σήμερα. Ας βρούμε τη δύναμη να ζητήσουμε συγγνώμη για τα λάθη μας. Θέλει θάρρος, μεγαλείο ψυχής, καταρράκωση του εγωισμού μας. Και ύστερα ας βρούμε τη δύναμη να συγχωρέσουμε αυτούς που μας έβλαψαν. Συγχώρεση. Πόσο δύσκολο…αλλά συνάμα πόσο λυτρωτικό να μπορέσεις να συγχωρήσεις αυτούς που σε πλήγωσαν, σε αδίκησαν, σε υπονόμευσαν, σε κακολόγησαν, σε εκμεταλλεύτηκαν και πόσα άλλα μπορεί να έχουν συμβεί στη ζωή σου. Πόσο ανακουφιστική η συνειδητοποίηση ότι όσο κι αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να σε ρίξουν, δεν κατάφεραν να μειώσουν την αξία σου, δεν πέτυχαν το σκοπό τους να σε λαβώσουν. Είσαι εκεί, όρθιος, πιο δυνατός από ποτέ. Αξίζει να τους συγχωρήσεις έστω για ένα μόνο λόγο. Σου έμαθαν να εκτιμάς τους αληθινούς ανθρώπους, τους σπάνιους, τους μοναδικούς που έρχονται να σου δώσουν χαρά, αγάπη, συναδελφικότητα, φιλία, προστασία. Που βρίσκονται στη ζωή σου για να την κάνουν ομορφότερη και όχι για να πάρουν. Αυτούς τους λίγους, αλλά όχι ελάχιστους, το αντίθετο, τόσο τεράστιους και ξεχωριστούς, τα πολύτιμα πετράδια που βρίσκεις τυχαία και είναι εκεί για πάντα, άθικτα και λαμπερά, που η αξία τους μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός. Κι αν δεν μπορείς, λοιπόν, από μεγαλοψυχία, συγχώρεσε αυτούς τους λίγους, τους ελάχιστους, τουλάχιστον γι’αυτό. Το δώρο της εμπειρίας, το ότι πια ξέρεις τί δεν θέλεις, το ότι έμαθες να αναγνωρίζεις τις κακοτοπιές, κατάλαβες πως δεν πρέπει να ρίχνεις τα στάνταρ σου, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, ότι δεν μπορείς να διορθώσεις κανέναν, ότι δεν μπορείς να γιατρέψεις τις πληγές των άλλων όση διάθεση κι αν έχεις, όσες δυνατότητες κι αν έχεις, όσο μεγαλείο ψυχής κι αν έχεις.

Κάποιοι άνθρωποι είναι «καμένη γη» κι αν δεν αποφασίσουν να «αναδασώσουν» οι ίδιοι το έδαφος, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Μην προσπαθείς να γίνεις Μητέρα Τερέζα, είναι εντάξει να μην καταφέρνεις να σώσεις τον άλλο. Δεν είναι δική σου δουλειά. Μόνο τον εαυτό σου μπορείς να σώσεις. Προχώρα, λοιπόν, χωρίς ενοχές που φεύγεις, άσε το καμένο βουνό και πήγαινε στην κατάφυτη όαση που σε περιμένει. Να σε δροσίσει, να σε ξεδιψάσει, να σε γεμίσει ψυχή τε και σώματι. Το χρωστάς στον εαυτό σου. Σε εκείνους δεν χρωστάς τίποτα, το αντίθετο, εκείνοι σου χρωστάνε. Αλλά μη ζητήσεις τίποτα πίσω. Αντίθετα, δώσε εσύ. Αλλά ένα μόνο πράγμα. Και αυτό είναι η συγχώρεσή σου, κάτι που το πιθανότερο είναι πως τέτοιου είδους άνθρωποι δεν θα σου τη ζητήσουν ποτέ. Αλλά εσύ να τη δώσεις. Και για μία ακόμα φορά εσύ θα είσαι ο κερδισμένος. Η πρώτη ήταν επειδή βγήκαν από τη ζωή σου. Και τώρα, επειδή συγχωρώντας τους απελευθερώνεις τη σκέψη σου από αυτούς, τους διαγράφεις, απελευθερώνεσαι από την κυριαρχία που είχαν να επηρεάζουν την ψυχολογία σου και να ελέγχουν τη ζωή σου προκαλώντας σου συναισθήματα όπως ο θυμός, η λύπη, η στενοχώρια. Τώρα είσαι ελεύθερος, απαλλαγμένος από τη βαριά σκιά τους που μέσα από τη θλίψη και το θυμό σκοτείνιαζε τη ζωή σου. Επίτρεψε τώρα στο φως να σκορπίσει τις σκιές, να διώξει τους δαίμονες, να σβήσει τα λάθη και να τα ρίξει στη λήθη. Ζήσε ελεύθερος, αναγεννημένος. Υποδέξου τη Σαρακοστή που θα οδηγήσει από τον Γολγοθά στη δική σου Ανάσταση. Μπορεί μια τέτοια διαδρομή να μην είναι εύκολη. Απαιτεί κόπο, θυσίες, «ανακάτεμα» του μέσα μας. Κι όμως είναι τόσο λυτρωτική… Γιατί η συγχώρεση είναι αρετή. Είναι αγάπη για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό μας. Γιατί η συγχώρεση τελικά είναι ίαση της δικής μας ψυχής.

Διάβασε ΕΔΩ: Μήπως ο σύντροφός σου είναι κοινωνιοπαθής;