“Θα με συγχωρέσεις ποτέ;”

“Όχι…”

Εγωϊσμός; Αδιαφορία; Αναισθησία;

Ή ευαισθησία, πόνος, πληγωμένη καρδιά;

Καθένας μπορεί να το πάρει από όποια πλευρά νομίζει ή τον βολεύει. Όπως το καταλαβαίνει.  Ή δεν το καταλαβαίνει… Πίσω από κάποιες απλές λέξεις μπορεί να κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία. Συναισθήματα, ανασφάλειες, συμπλέγματα, ό,τι έχει ζήσει κανείς και τον έχει φέρει ως εδώ που είναι σήμερα. Μη βιαστείς να κρίνεις την αντίδραση κάποιου. Δεν ξέρεις πόσο μπορεί να έχει πονέσει για να φτάσει στο σημείο να πεί μια φαινομενικά σκληρή κουβέντα. Οι αντιδράσεις μας μπορεί να είναι η άμυνά μας. Ένα προσωπείο που μας βοηθάει να είμαστε απρόσιτοι ώστε να μη μπορεί να μας αγγίξει τίποτα πια. Δημιουργείς ένα τείχος γύρω σου για να μην επιτρέψεις σε κανένα να σε πληγώσει.

Κι όσο πιο πολύ προστατεύεσαι, τόσο πιο πολύ αποξενώνεσαι. Και όσο δεν εμπλέκεσαι, δεν πληγώνεσαι. Δεν επιτρέπεις σε κανένα να σε αγγίξει ώστε να μη μπορεί να σε ραγίσει με μια άτσαλη, απότομη κίνησή του. Και προχωράς αλώβητη. Ολόκληρη, άφθαρτη… μα μόνη. Αξίζει άραγε το τίμημα; Τί είναι προτιμότερο; Να ζεις με κίνδυνο να γρατζουνίσεις την καρδιά σου ή να μπεις στην προστατευτική σου γυάλα, μακριά από κινδύνους, βάζοντας τη ζωή σoυ σε αυτόματο πιλότο;

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Κανείς δε θέλει να πληγώνεται, κανείς δεν μπορεί να μη ζει πραγματικά. “Αναγκαστικά” όσο κι αν προστατεύεις τον εαυτό σου, κάποια στιγμή θα την “πατήσεις”. Γιατί οι άνθρωποι είναι σκληροί, “παρτάκηδες”, εγωϊστές. Και δεν το έχουν σε τίποτα να παίξουν με το μυαλό σου, την καρδιά σου και με… όποιο άλλο όργανο τους βρίσκεται βολικό και τους ικανοποιεί. Όχι όλοι βέβαια. Απλώς οι σχέσεις είναι ρουλέτα. Είναι πού θα κάτσει η μπίλια κάθε φορά. Αν είσαι τυχερός θα βγεις με την μπάνκα κερδισμένη, αν όχι το ταμείο θα είναι μείον. Δεν μπορείς όμως να σταματήσεις το παιχνίδι. Η ίδια η ζωή σε πάει από παρτίδα σε παρτίδα, όσο κι αν προσπαθείς να πας πάσο και να μην παίξεις στον επόμενο γύρο. Δεν γίνεται να μην μπεις, ένας αόρατος κρουπιέρης μοιράζει την τράπουλα και ρίχνει τα ζάρια, υποχρεώνοντάς σε να κάνεις την επόμενη κίνηση. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις να έρθει η σωστή ζαριά και να στρωθεί η παρτίδα έτσι ώστε να κερδίσεις.

Απλώς στα παιχνίδια της καρδιάς δεν πρέπει να υπάρχει νικητής και ηττημένος. Σκοπός δεν είναι με στρατηγική να φας τον βασιλιά του άλλου, αλλά να στήσεις ένα όμορφο βασίλειο για να ζει μέσα. Κι εσύ βασίλισσα στο πλάι του. Επειδή το θέλεις κι όχι επειδή σε “έφαγε” ο αξιωματικός του. Σε ένα πύργο που θα έχετε χτίσει μαζί κι όχι σε έναν που τον έριξαν τα στρατιωτάκια μιας χαμένης για κάποιον παρτίδας. Έτσι μόνο έχει νόημα. Έτσι μόνο θα διαρκέσει. Κι όταν έρθει ο κατάλληλος συμπαίκτης – κι όχι αντίπαλος- θα το καταλάβεις. Θα πετάξει τα πιόνια που τον κρατάνε σε απόσταση από σένα και θα τρέξει κοντά σου να σε κερδίσει, χωρίς τερτίπια και κανονισμούς, μόνο με αλήθεια και βλέμμα καθαρό. Και θα ρίξει τα τείχη που έχεις υψώσει γύρω από την καρδιά σου, όχι με κανόνια και τύμπανα πολέμου, μα με μελωδίες αγγελικές και ψίθυρους ψυχής.

Κι όσα σε πλήγωσαν πώς ξαφνικά φαντάζουν μακρινά σαν ποτέ να μην υπήρξαν; Και πώς οι γρατζουνιές σβήνονται και η επιδερμίδα σου είναι ξανά λεία σαν μωρού; Ευτυχία το λένε και είναι ο ούριος άνεμος που περίμενες για να ισιώσει όσα παρέσυρε ο στρόβιλος που πέρασε. Πέρασε… και δεν σε αγγίζει πια.

Διάβασε ΕΔΩ: Θα σ’αγαπώ όταν εσύ ξεχνάς να το κάνεις;