Είναι ζωογόνος δύναμη ο έρωτας. Και είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση. Αγαπάς, ανεξάρτητα από τον άλλο. Δίνεις, γιατί μια αναπόδραστη ανάγκη σε οδηγεί σ’αυτό. Μια “εγωιστική” επιθυμία να ξοδέψεις το περίσσιο της ψυχής σου που ξεχειλίζει και ζητάει να βρει αποδέκτη. Ένα ευρύχωρο δοχείο που θα λαχταράει να γεμίσει με το χείμαρρό της. Και είναι ωραίο αυτό το ξόδεμα, λυτρωτικό. Όσο περισσότερο δίνεις, τόσο πιο γεμάτος αισθάνεσαι. Εσύ, ασχέτως του τί εισπράττει ο άλλος… Και μόνο που η καρδιά σου είναι ζωντανή και νιώθει, αυτομάτως γεννιέσαι απ’ την αρχή.

Υπάρχουν περιπτώσεις που ο έρωτας μένει πλατωνικός, όπως στην εφηβεία. Που η τύχη τα φέρνει έτσι και δεν δίνεται ποτέ η ευκαιρία να εκφράσεις αυτό που αισθάνεσαι. Που μπορεί να βλέπεις το αντικείμενο του πόθου σου καθημερινά αλλά να μην ανταλλάσσετε ούτε κουβέντα. Ακόμη κι αν δεν το μάθει ποτέ, ακόμη κι αν ο έρωτας μείνει σε μερικά βλέμματα και τίποτα παραπάνω, όλα όσα φύτρωσαν στην καρδιά σου, σε πλούτισαν λίγο περισσότερο. Ακόμη κι αυτό το ανεκπλήρωτο, σου πρόσφερε κάτι, τάραξε λίγο τα λιμνάζοντα ύδατα μέσα σου και σε προετοίμασε για τις γλυκές τρικυμίες που θα έρθουν.

Είναι φωτιά ο έρωτας, που δίνει λάμψη στη ματιά, στο κορμί, στο νου. Αναζωογονεί κάθε κύτταρό σου. Ενεργοποιεί κάθε κρυμμένη δυναμική του είναι σου. Είναι ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί. Με το που φυτρώνει στην καρδιά σου, αλλάζει όλη τη σύστασή σου. Έτσι, αυτόματα, από μόνος του. Φαντάσου, λοιπόν, τί συμβαίνει όταν όλο αυτό είναι αμοιβαίο. Πόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις δημιουργούνται… Πόση ενέργεια εκτονώνεται στο σύμπαν όταν δυο πύρινοι στρόβιλοι ενωθούν. Αν μια καρδιά ερωτευμένη είναι βόμβα, σκέψου τί είναι δύο μαζί που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος. Χημικές εκρήξεις από την ένωση φυσικών ουσιών, ένα μίγμα σπάνιο που όμοιό του δεν μπορεί να εφευρεθεί ούτε στα πιο σύγχρονα εργαστήρια. Κι όταν αυτό συμβεί, ποτέ πια δεν μπορείς να αρκεστείς στο μονόπλευρο.  Γίνεται ζωτική ανάγκη σαν την αναπνοή, αυτό το “αλισβερίσι” ψυχής.

Γιατί απλώς… It takes two to tango. Έτσι κι η αγάπη, θέλει δύο. Δάχτυλα που τυλίγονται και εκπέμπουν θερμότητα στο άγγιγμά τους. Βλέμματα που βυθίζονται το ένα στο άλλο και προκαλούν φουρτούνα. Χείλη που ενώνονται και πυροδοτούν ξέφρενους παλμούς. Λόγια αληθινά, ξεγύμνωμα ψυχής που συνθέτει αγγελικές μελωδίες.  Πώς, λοιπόν, να σταθεί η αγάπη μονόπλευρα; Πως να αναβλύζει μια πηγή αν σταματήσει η βροχή; Πώς να αγαπάς όταν ο άλλος ξεχνάει να το κάνει; Γίνεται;  Ίσως… αλλά όχι για πολύ. Όσα αποθέματα κι αν έχεις, δεν αρκούν. Μπορείς να τροφοδοτήσεις με ξύλα μια φωτιά και να κρατήσεις τη φλόγα αναμμένη, όμως μόλις τελειώσει το οξυγόνο θα σβήσει. Όσους κορμούς κι αν έχεις φροντίσει να έχεις backup, κάποια στιγμή δεν θα είναι πια χρήσιμοι. Γιατί δεν θα υπάρχει πυρήνας να φουντώσει. Και θα’ρθει η στιγμή που από μόνη της η καρδιά σου θ’ αρχίσει να αποθηκεύει την ξυλεία που είχε μαζέψει. Θα παίρνει ένα ένα τα κλαδιά που σκόπευε να ρίξει στο τζάκι του έρωτα και θα τα τοποθετεί αργά-αργά στην αποθήκη της, μέρα με τη μέρα, όταν εσύ θα είσαι απασχολημένος με άλλα και δεν θα βλέπεις τί κάνει.

Και πριν καλά-καλά το καταλάβεις θα έχει κάνει τα κουμάντα της… Και θα περιμένει… Και μόλις βρει πρόσφορο έδαφος θ’ αρχίσει να ανάβει μια νέα φωτιά, σιγά-σιγά στην αρχή, με δυο-τρια κλαδιά κι ένα προσάναμμα. Κι αυτή τη φορά θα υπάρχει άπλετο οξυγόνο να τη φουντώσει, χωρίς καν να προσπαθήσει. Γιατί ο αέρας μιας άλλης καρδιάς δεν θα ξεχνάει να φυσήξει. Και σκορπίζοντας μακριά τις παλιές στάχτες, θα ανάβει κάθε μέρα τη φωτιά σου με δυο κάρβουνα ματιές…

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Κωνσταντίνο Τ. που μου έστειλε μήνυμα που έγραφε: “σκέφτηκα τον τίτλο Θα σ’αγαπώ όταν εσύ ξεχνάς να το κάνεις και σου τον στέλνω, κάνε εσύ τα υπόλοιπα”.

Διάβασε ΕΔΩ: Γιατί κάποιοι άνθρωποι δειλιάζουν μπροστά στην ευτυχία