Και έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που μπορεί να παγώσει το χρόνο. Που όλα ξαφνικά γίνονται γκρίζα και δεν κινείται τίποτα. Και βρίσκεσαι μόνος σου μέσα σ’ αυτό το μαρμαρωμένο περιβάλλον που σε τυλίγει… και είσαι μόνο εσύ που κινείσαι αλλοπρόσαλλα και με σπασμωδικές κινήσεις, στροβιλίζεσαι προσπαθώντας να ενσωματωθείς στο χώρο που νιώθεις πως σε πετάει έξω από αυτόν… στο χάος. Και μέσα στο παράλογο προσπαθείς να βρεις μια απάντηση… Να καταλάβεις τι συνέβη, αν συνέβη, πως συνέβη, γιατί συνέβη. Και απάντηση δεν μπορεί να σου δώσει κανείς. Ούτε αυτός που το έζησε, ούτε αυτός που σε νοιάζεται, ούτε αυτός που πονάει για τον ίδιο ακριβώς λόγο την ίδια στιγμή. Και κυρίως δεν μπορείς να δώσεις εσύ.

Και απότομα πάλι τα πάντα γύρω σου ξεκινούν να γυρίζουν με ορμή. Πιο γρήγορα από πριν, πιο αλλόκοτα και άγρια, πιο ηχηρά. Και είσαι εσύ τώρα που κάθεσαι ακίνητος, λες και βυθιζόσουν σε κινούμενη άμμο που τώρα έγινε τσιμέντο και σε κρατάει εκεί. Όρθιο αλλά ανήμπορο να κινηθείς. Σαν ένα παιδί που το βάζουν με το ζόρι στο σφυρί του λούνα παρκ «για να ζήσει την εμπειρία» και αυτό ακίνητο και μουδιασμένο θέλει να ουρλιάξει μα δεν βγαίνει η φωνή… και φοβάται… και δεν θέλει να βρίσκεται εκεί. Και καθώς παρασύρεται απ’ την ταχύτητα του μηχανήματος βλέπει τους άλλους από κάτω να χειροκροτούν και τα αλλοιωμένα πρόσωπά τους να συσπώνται απ’ τα γέλια, απολαμβάνοντας τη στιγμή.

Και το μόνο που θέλεις είναι ένα αόρατο σκοινί να κατέβει απ’ τον ουρανό, να το αρπάξεις και να εξαφανιστείς. Μα δε συμβαίνει… Δεν μπορείς να πας πουθενά. Περιμένεις πως δεν θα ξαναγίνει αυγή. Αλλά η μέρα ξυπνάει και ύστερα η νύχτα πέφτει βαριά. Πιστεύεις πως η γη δεν θα ξαναγυρίσει. Αλλά χωρίς την άδειά σου συνεχίζει το ίδιο ταξίδι. Νομίζεις πως θα πάψουν τα ρολόγια να χτυπούν και ότι ο κόσμος θα παγώσει εκεί στις 12 παρά… Κι όμως βάρβαρα συνεχίζουν να κυλούν τα λεπτά. Χωρίς κανείς να σε ρωτήσει. Αν το αντέχεις ή αν κάθε χτύπος σε καρφώνει βαθιά. Ανθρώπινες φιγούρες κινούνται με απάθεια στο δρόμο, αμάξια κορνάρουν στριμωγμένα στη λεωφόρο… Κι εσύ αναρωτιέσαι πως μπορεί να μην πονάνε κι αυτοί μαζί σου; Πως γίνεται να μην πενθεί και η φύση μαζί σου; Πώς γίνεται να μην ανοίγει ο ουρανός να κλάψει μαζί σου; Σκέψεις παράλογες, ανορθόδοξες… αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς λογικά. Οι ισορροπίες έχουν σπάσει και βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα στην παράνοια και μια απάνθρωπη, βίαιη πραγματικότητα.

Από πού λοιπόν να πιαστείς; Όταν χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια σου; Όταν σκίζεται στα δύο και κλείνει μέσα της ένα κομμάτι απ’ το σώμα σου; Μακριά σου πια; Και εσύ πρέπει τώρα να συνεχίσεις; Όταν ακόμη και τα βαθιά πιστεύω σου κλονίζονται και πρέπει να ξαναβρείς τις αναφορές σου από την αρχή; Όταν όλες οι υποχρεώσεις σε προστάζουν να είσαι εκεί; Tη στιγμή που εσύ θέλεις να βάλεις φωτιά στο χάρτη σου και να εξαφανιστείς;

Θα σου πουν πως θέλει δύναμη… Πως έτσι είναι η ζωή… Ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού… Ότι εκεί είναι απείρως καλύτερα και ομορφότερα… Και ότι είναι ευτυχισμένος… Και πως όταν σε βλέπει να προχωράς γίνεται περήφανος σαν να ήταν εδώ… ότι είναι ακόμη εδώ… Κι όλα αυτά είναι αλήθεια. Όσο μάταια κι αν σου φαίνονται τώρα και για πάρα πολύ καιρό ακόμη. Ίσως και για πάντα. Όμως ξέρεις καλά πως πρέπει, αυτές τις μικρές χαραμάδες φωτός που θα πασχίζουν να τρυπήσουν την απελπισία σου, να προσπαθήσεις να τις αφήσεις να εισχωρήσουν μέσα σου… Δεν θα είναι εύκολο. Και θα πάρει πολύ χρόνο για να δεις την πρώτη μικρή φλόγα που θα μπορέσει να πάρει τη θέση έστω και μιας ελάχιστης σκιάς από αυτές που σκεπάζουν την ψυχή σου. Ξέρω, δεν το πιστεύεις τώρα… Ίσως έρθει αντικρίζοντας το νέο ανιψάκι σου που μόλις ήρθε στον κόσμο… Βλέποντας την αδερφική σου φίλη να παντρεύεται… Καθώς το βαφτιστήρι σου σε σφίξει στην αγκαλιά του και σε πει για πρώτη φορά νονά… Όταν δυο μάτια κοιτάξουν βαθιά μέσα στα δικά σου και πουν σ’ αγαπώ…

Ίσως έρθει πάλι η στιγμή που θα γελάς και θα το εννοείς. Που θα πιστέψεις ξανά ότι η ζωή έχει ομορφιά. Που δεν θα σου φαίνονται όλα άσκοπα και ασήμαντα όπως τώρα. Που θα φυτρώσει ελπίδα στην καρδιά και θα διώξει τη ματαιότητα που την έχει κατακλύσει. Που θα βρεις δύναμη για να στηρίξεις έτσι αυτούς που αγαπάς και σε χρειάζονται. Ίσως μέρα με τη μέρα να βλέπεις την ύπαρξή του να καθρεφτίζεται στο καθετί, τις συμβουλές του να ηχούν μέσα σου σαν να σου τις ψιθυρίζει εκείνη τη στιγμή, την προστασία του σαν αγγέλου να σε σκεπάζει σε κάθε σου βήμα. Πριν είχες σκοπό της ζωής σου να τον κάνεις περήφανο και ευτυχισμένο. Τώρα θα έχεις σκοπό της ζωής σου… να τον κάνεις περήφανο και ευτυχισμένο. Γιατί όσο είναι μέσα σου, είναι εδώ. Κανείς δεν θα τον αντικαταστήσει. Νιώθεις ένα κενό που δεν θα το αναπληρώσει κανείς, παρά μόνο η σκέψη του. Είναι κομμάτι απ’ το χθες και θα έχει κι αύριο έντονο παρόν. Θα πονάς που δεν θα μοιράζεσαι χειροπιαστά μαζί του τις χαρές, αλλά θα ξέρεις ότι εκείνος είναι εκεί, τις βλέπει και χαμογελάει. Και ίσως αυτό είναι που τελικά θα δώσει νόημα στην ύπαρξή σου… Το να του δίνεις, έστω και έτσι, χαρά και περηφάνια…