*Την ιστορία της Ζωής Β. έγραψε η Χαρά Βλαμάκη
Δεν ενθουσιάζομαι εύκολα και γενικώς μ’αρέσει να ζυγίζω τα πράγματα όταν κάνω μια νέα γνωριμία. Πρέπει κάποιος να με “ιντριγκάρει” εγκεφαλικά για να αποφασίσω να δώσω μια ευκαιρία. Και αν τη δώσω αλλά δω πως κάτι δεν είναι όπως φαινόταν στην αρχή, απλώς φεύγω. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές ρομαντικές προσπάθειες έχουν λήξει άδοξα στο… τρίτο ραντεβού. Εκτός αυτού, προσπαθώ να προσέχω τα κατατόπια. Αν φαίνεται περίεργη η κατάσταση δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να εμπλακώ.
Όταν, λοιπόν, γνώρισα τον Χρήστο σε κοινή παρέα στις διακοπές στο νησί, το πιο λογικό για μένα ήταν να τον απορρίψω από την αρχή. Αν και… είχε όμορφο βλέμμα, γοητευτικό χαμόγελο, έξυπνο χιούμορ και έναν μοναδικό αντρίκιο τρόπο να φλερτάρει. Αναρωτιέστε αν είμαι παρανοϊκή για να λέω ότι έπρεπε να απορρίψω έναν τέτοιον άντρα; Όχι, δεν είμαι ένοικος κάποιου ψυχιατρείου… Πολύ απλά, αυτός ο υπέροχος τύπος μένει μόνιμα στην Αμερική! Οπότε καταλαβαίνεις, για μένα που η ζωή μου θέλω να είναι σε κουτάκια, κάτι τέτοιο θα ήταν too much να το τολμήσω…
Έλα όμως που κάποιες φορές η καρδιά δεν παίρνει την άδεια από το μυαλό για να λειτουργήσει. Κι αυτός ο άνθρωπος απ΄την πρώτη στιγμή είχε τον τρόπο να εξουδετερώνει το δεύτερο. Δεν με άφησε στιγμή να αμφιβάλλω αν πρέπει να μπω σ’αυτή τη σχέση. Από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε μου έδειξε πόσο πολύ ήθελε να με ξαναδεί. Είχαμε τρεις εβδομάδες ώσπου να φύγει. Και τότε, έκανα αυθόρμητα την υπέρβαση. Ποιά; Eγώ, μια Αιγοκερίνα με ωροσκόπο Παρθένο που υπεραναλύει τα πάντα και δε ρισκάρει ποτέ στα ερωτικά. Δεν ξέρω τί ήταν αυτό, όμως κάτι μέσα μου με ώθησε να το ζήσω.
Ήταν είκοσι υπέροχες μέρες, γεμάτες ρομαντικά μηνύματα, βόλτες στην αμμουδιά το πρωί, ξενύχτια στα μπαράκια της πόλης, τηλεφωνήματα με γλυκόλογα μέσα στη νύχτα. Και κάπως έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω τη σχέση από απόσταση. Δεν ήταν εύκολο, ειδικά για έναν χαρακτήρα σαν τον δικό μου, αλλά το τόλμησα. Ευτυχώς ο Χρήστος είχε τον τρόπο να με καθησυχάζει όταν με έπιαναν οι φόβοι μου. Σίγουρα δεν είναι μια απλή κατάσταση. Δεν μπορείς να ζήσεις με τον άλλο απλά καθημερινά πράγματα, να μοιραστείς στιγμές, ούτε καν να μιλήσεις στο τηλέφωνο τη στιγμή που θέλεις λόγω της διαφοράς ώρας… Όμως αυτή τη στιγμή το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θέλουμε να είμαστε μαζί… Με όποιο κόστος.
Πλέον μετράμε τρεις μήνες “μαζί”. Δεν είναι πολύ το διάστημα και δεν μπορώ να πω με σιγουριά πού θα φτάσει. Ξέρω μόνο πώς νιώθω όταν διαβάζω το όνομά του στην οθόνη του κινητού μου και πώς λάμπει το πρόσωπό του κάθε φορά που μιλάμε στο Skype… Και το πόσο πολύ ανυπομονούμε να συναντηθούμε ξανά σε ένα μήνα που θα έχει άδεια από τη δουλειά του και θα έρθει στην Ελλάδα. Γι’ αυτό, όπου κι αν μας οδηγήσει, ένα είναι σίγουρο… Ότι δεν θα πει ποτέ η καρδιά στο μυαλό μου γιατί δεν με άφησες να το ζήσω. Γιατί καμιά φορά είναι πιο σκληρό να μετανιώνεις για κάτι που δεν τόλμησες… Σου μένει ένα αβάσταχτο ανεκπλήρωτο κενό, το οποίο δεν καλύπτεται εύκολα. Ενώ αν το ζήσεις, ακόμη κι αν δεν σε πάει εκεί που θες, αργά ή γρήγορα θα γιατρέψεις τις πληγές σου. Κι ύστερα με λάφυρο τις εμπειρίες σου, θα προχωρήσεις χωρίς απωθημένα τη ζωή σου. Βέβαια αυτό δεν είναι η ιδανική εκδοχή… Το καλύτερο σενάριο θέλει τους δυο μας μαζί. Το πού, πώς, πότε δεν ξέρω να το απαντήσω… Γιατί όπως λέει κι εκείνος “το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαστε μαζί… ο χωροχρόνος δεν έχει καμία σημασία”.
Η ιστορία της Ζωής Β. όπως την περιέγραψε στο www.anewstart.gr
Στείλε μας κι εσύ τη δική σου ιστορία και δες τη δημοσιευμένη στην ενότητα Your Story στο anewstart.gr
Πρoσφατα σχoλια